Wie ben je, wat verwacht je en wat hoop je door te geven als je hier weer vertrekt zondag? Het zijn de vragen van zuster Christella aan het begin van onze teamdagen in het klooster van de zusters Franciscanessen in Denekamp. Ook de andere zusters doen mee met het ‘rondje‘. Tegenover ons zitten een afgestudeerd theologe, twee leraressen en een vroedvrouw. Christella de leidster van de nonnen presenteert zich als ‘van de administratie.’ Zij, de zusters, verlieten hun vaderland Indonesië om ergens in het oosten van Nederland te gaan dienen zoals de oudere medezusters verzorgen en het aanbieden van retraites en een gastvrij onderkomen. In Coronatijd, toen er geen gasten kwamen knapten ze met elkaar eigenhandig het meubilair op. Hun dag bestaat uit het volgen van de getijden gebeden en het verrichten van hun taak, die heel vaak bestaat uit eenvoudige klusjes: nederig werk. ‘De eerste maanden hier in Nederland mocht ik niks doen, alleen maar de taal leren en het huishouden’, verzucht één van de zusters. Niet meer het werk doen waar je voor bent opgeleid, ver weg van je familie, je land, in een klooster tussen de landerijen in een koud land met mensen die je niet kunt verstaan.

Ik dacht aan de tijd dat zendelingen en missionarissen de Blijde Boodschap gingen brengen in verre landen zoals Indonesië en realiseerde me dat nu het omgekeerde was gebeurd. De zusters houden er wel een geheel andere manier van het geloof uitdragen op na dan onze gedreven voorouders indertijd. Het woord God heb ik tijdens het verblijf nauwelijks gehoord buiten de vieringen om. Wel heb ik gezien hoe geliefd en gewaardeerd en gekend de zusters zijn in het klooster en hun omgeving. Tijdens een fietstochtje door het schone Twentse land worden ze begroet door iedere voorbijganger en het verschijnen van hun wapperende habijt en kap levert onveranderlijk een blij gezicht op. Als we langs een camping fietsen vertelt een zuster dat ze daar onlangs op bezoek zijn geweest met de uitnodiging om een keer te komen eten en eventueel een rondleiding mee te maken. Er werd enthousiast gebruik van gemaakt en met name van het vraaggesprek achteraf, waar men alles, echt alles mocht vragen zoals: of ze echt helemaal niks verdienden, of ze toestemming moesten hebben om naar de dokter te gaan, of nieuwe schoenen aan te schaffen; of ze hun familie niet misten; of ze het niet jammer vonden dat ze geen moeder konden worden; of ze wel eens verlangden naar de liefde van een partner; of ze wel gelukkig waren.

Zuster Christella vertelde dat het leven in het klooster heel mooi is maar ook heel zwaar: ‘ Iedere dag moet je opnieuw beginnen, maar, kun je ook opnieuw beginnen. Je moet het laten zien, niet te veel praten en vooral niet proberen te overtuigen. Gewoon zijn wie je bent.’

Het is zaterdag avond. Op het grasveld achter de kerk speelt het team uit Nijverdal tegen het team van de zusters: Kubbs een soort kegelspel. Natuurlijk winnen de zusters. Ze zijn fanatiek en spelen vals als het ze uitkomt. Ze lachen en gieren en moedigen elkaar aan. Het zijn net jonge honden, kalveren in de wei. Ze high-fiven als ze gewonnen hebben en maken een ronde dans in het groene gras.

Als ik aan het eind van ons verblijf de vragen van zuster Christella zou moeten beantwoorden zou ik willen zeggen: ik heb met bewondering naar jullie gekeken, hoe jullie hier in dat sterk geseculariseerde Nederland laat zien hoe je sober en eenvoudig kunt leven, ‘zelfloos’ kunt zijn, blijmoedig en vrolijk aanwezig. Wat toewijding en aandacht vermag. Hoe je zonder te preken geluk en liefde kunt geven. En misschien wel een glimp van God kan laten zien. En dat jullie kunnen zingen als nachtegalen. Dat ga ik doorgeven. In mijn Wiske!

Dank je wel Christella, Klarina, Virgine, Reinalda, Mariela en Augustine! Het was fijn bij jullie te zijn. Pax et Bonum. Vrede en alle goeds.

Team Kleine Kapel Nijverdal is het pioniersteam van PG Nijverdal dat vorm geeft aan De Kleine Kapel aan de Noetselerweg, een plek van stilte, vrede en rust.

Gordel van smaragd, bijnaam van Indonesië. De schrijver Multatuli noemde Indonesië de gordel van smaragd, omdat het land vergelijkbaar is met een parelsnoer van ontelbare kleine eilandjes. Samen vormen ze een schitterend geheel van oude cultuur en overweldigend natuurschoon. ( Wikipedia)

Het Franciscushuis in Denekamp is het gastverblijf van het klooster in Denekamp.

Pax et Bonum: de vredegroet van Franciscus, die hij iedereen die hij tegenkwam toewenste.

Foto: Het team van de zusters bij het spel Kubbs.